Tag: ivermectine

De Wet van de Medemenselijkheid (6): de halfslachtige Raad van State

Geschreven door Jan Vingerhoets op 23/03/2025. Gepost in Coronaria. 95 reacties op De Wet van de Medemenselijkheid (6): de halfslachtige Raad van State

“Lafheid is de grootste zonde”

Mahatma Gandhi

Vorige week was er weer een nieuwe aflevering van de bizarre soap in de rechtszaken tegen artsen die weigerden om hun patiënten met COVID 19 in de steek te laten. In de vorige afleveringen van de serie De Wet van de Medemenselijkheid kunt u lezen wat er aan vooraf ging.

De behandelingen met ivermectine of HCQ was gebaseerd op adviezen van experts in de VS, die daar goede resultaten mee boekten. En anders dan veel andere artsen lieten deze dappere dokters zich niet intimideren door de dreigbrieven van de inspectie, maar gaven zij hun patiënten het beste dat op dat moment voorhanden was, wetende dat het om zeer veilige behandelingen ging. De eerste vier hadden dus hun hoger beroep bij de Raad van State. De rest -waaronder ondergetekende- wacht nog op een datum voor de beroepszitting.

Van de 10 rechtszaken leidden er inmiddels 7 tot het vervallen van de opgelegde boetes en op 18 november 2024 diende het hoger beroep bij de Raad van State. Minister Agema had dit kunnen voorkomen door de boete in trekken. Dat ze dat zou gaan doen was meer dan logisch, want voordat ze in de regering zat, had ze luidkeels van de daken geroepen en getweet dat ze de boetes schandelijk vond. Eenmaal in de regering echter had ze zich laten inpakken door de macht. “Bevel is bevel”, had de NCTV haar dwingend ingefluisterd. Meer woorden waren niet nodig. Fleur knikte net zo hard als haar knieën: ze gooide ze onmiddellijk haar principes overboord, bang als ze was om van het pluche te vallen. Want idealen zijn leuk, maar tussen woord en daad staan bevelen in de weg, en orders van de macht. Zo gaat dat nu eenmaal in de politiek: een enkele uitzondering daargelaten eindigt de houdbaarheidsdatum van mooie woorden doorgaans op het moment dat ze in de praktijk moeten worden gebracht.

(Dat was overigens niet anders in coronatijd. Officieel heette het dat men de bevolking wilde beschermen. Daar kwam, zo weten we inmiddels allemaal, werkelijk helemaal niets van terecht. De hele trits aan zinloze maatregelen waarmee men grondwettelijke vrijheden afschafte, de jeugd massaal in depressie stortte, relaties verwoestte en stervende bejaarden letterlijk liet stikken, was gebaseerd op niets meer dan officieel georkestreerd bedrog. Een bedrog dat eindigde met de natte droom van Big Pharma: vaccinatiedwang op straffe van maatschappelijke uitsluiting. Lucratief, maar dat dan wel over de rug van de bevolking, die massaal voorgelogen was dat men het voor een ander moest doen. Wie de druk niet kon weerstaan werd met een experimenteel goedje ingespoten, dat als volstrekt veilig werd gepromoot. Gemakshalve werd er niet bij vermeld dat het spul massaal verontreinigd was met DNA, dat probleemloos de kern van je biologische bestaan op onomkeerbare wijze kon beschadigen, met alle totaal onbekende risico’s van dien. En: hop! kort nadien was daar ineens een nieuw fenomeen: oversterfte. En het zou een blijvertje worden.

Van de bescherming van de bevolking bleef aldus weinig meer over, want sindsdien stierven er tot op heden meer mensen op onverklaarbare wijze dan er aan COVID-19 zijn bezweken. En de oversterfte gaat maar door: vijf, zes busladingen vol extra overlijdens – en dat week in, week uit. Onverklaarde en onbegrepen sterfte – en wat de minister betreft houden we dat laatste graag zo. Want onafhankelijk onderzoek naar die oversterfte vindt de regering niet nodig. Instanties als het NIVEL en RIVM hadden immers berekend dat er niets aan de hand is. Dat hun berekeningen van geen kanten klopten moesten zij al snel ook zelf toegeven – maar dat mocht de pret niet drukken. Maar dit even terzijde).

Terug naar de dokters die namens minister Agema voor de rechter gesleept werden. De Raad van State oordeelde dat de boetes formeel juridisch inderdaad mogelijk waren. Wel halveerde zij de boetes met de aantekening dat de artsen hun werk onder uitzonderlijk moeilijke omstandigheden deden en dat er geen enkele twijfel was over hun goede bedoelingen.

Wacht even.

Dokters beloven bij hun eedaflegging dat zij naar hun beste oordeel en geweten alles zullen doen om de patiënt te helpen. Helder. De omstandigheden waren uitzonderlijk, maar de artsen wisten dat collega’s in de VS erg goede resultaten boekten. Ook duidelijk.

Ze handelden, ook volgens de rechter, met de beste bedoelingen en zonder andere belangen na te streven. Prima. En, bepaald niet onbelangrijk: alle patiënten genazen.

En dan krijgen die dokters dus (?) een boete! Kafka had het zo bizar niet kunnen bedenken.

Maar het is nog gekker: ongeveer de helft (jazeker: 50%!) van de recepten in Nederland is off-label. Nog nooit werd er een boete voor gegeven, zelfs niet als daar risico’s aan zaten. Bij het extreem onschuldige ivermectine en HCQ – middelen die gewoon op voorschrift te verkrijgen zijn – gebeurde dat dus ineens wel. Het is onmogelijk uit te leggen.

Veel van mijn aangeklaagde collega’s zijn nu bang dat veel artsen nu geen off-label recepten meer durven voorschrijven: je krijgt er immers een boete voor. Dit zou tienduizenden patiënten duperen. Psychiaters kunnen zelfs wel ongeveer stoppen met werken, want het gros van hun recepten is off-label. Deze collega’s kan ik geruststellen: die angst is ongegrond, en ik leg hier uit waarom.

Off-label voorschrijven, hoe gangbaar ook, is buiten deze twee middelen nooit eerder beboet en dat gaat voorlopig ook echt niet gebeuren. Want het argument dat off-label voorschrijven niet zomaar mag, is niets anders dan een drogreden. Het ging natuurlijk helemaal niet om het off-label voorschrijven, ben je mal zeg. Want als het daar werkelijk om zou gaan, zou de minister al vele jaren geleden begonnen zijn met het uitdelen van boetes. Maar dat was het punt niet en daar is het ook nooit om gegaan. Er moest gewoon korte metten gemaakt worden met die dwarse artsen die niet blindelings orders volgden. Die dokters die hardnekkig volhielden dat zij hun patiënten wilden helpen. Dat soort types zit het verdienmodel van de farmacie alleen maar in de weg en dat kun je er als regering echt niet bij hebben.

Het ging niet om zorg. Want als het werkelijk om de gezondheid van mensen was gegaan, dan had de regering de capaciteit van de IC’s in het land uitgebreid. Maar het tegendeel is gebeurd: recent klaagde een IC arts uit het Bernhoven Ziekenhuis in de Volkskrant dat de capaciteit zelfs lager is dan voor corona.

Het ging niet om het redden van levens. Want als het daar werkelijk om te doen was geweest, had de regering onmiddellijk grondig onafhankelijk onderzoek laten doen naar de onverklaarde oversterfte die steeds piekte na elke vaccinatieronde en die nog altijd doorgaat ondanks aanhoudende pogingen van het RIVM om dat te verdoezelen. Dan was het instellen van de enquêtecommissie niet eindeloos gesaboteerd en vertraagd en had het voltallige kabinet aan de lippen van Ronald Meester en Herman Steigstra gehangen. Nee, een kabinet dat het amorele eufemisme ‘sneuvelbereidheid’ schaamteloos als een deugd uitvent, is moreel te verrot om werkelijk om levens te geven.
Het ging niet om de mensen. Want als het daar echt om zou zijn gegaan, waren fundamentele vrijheden niet met een pennenstreek buiten werking gesteld op een manier die slechts in totalitaire staten wordt gezien. Dan waren andersdenkenden niet gecanceld, buitengesloten of beschimpt. Dan waren scholen niet gesloten en had men kleuters niet opgezadeld met schuldgevoelens over hun grootouders.

Het ging al helemaal niet om integriteit of medemenselijkheid. Want ware dat zo geweest, dan was er geen Toeslagenaffaire geweest. Dan waren mensen als Jona Walk, Jan Bonte en Saskia Mostert niet beschimpt, maar juist met het allergrootse respect behandeld. Dan waren wij als ‘off-label’ artsen nooit, nooit voor het gerecht gedaagd, puur omdat we patiënten hielpen.

Het ging om winst, het ging om controle. Het ging om het monddood maken van elke andere mening.

De Raad van State had een unieke kans om duidelijk te maken dat er nog rechters zijn die zich hiervoor niet laten gebruiken. Het was een schot voor open doel, zeker nadat zoveel rechters de boetes al geschrapt hadden. Maar die kans is grandioos gemist.

Met deze halfslachtige vlees noch vis uitspraak heeft de Raad het niet aangedurfd om de minister een welverdiende oorvijg te geven en te zeggen: “Blijf met je poten van de autonomie van die artsen af. Dokters die nog oprecht de Medemenselijkheid beoefenen, bestraf je niet. Integendeel. Minister, toon nu eens een keer wél ruggengraat, doe nu eens een keer níet zo laf en neem een voorbeeld aan deze mensen.” Als de Raad dát nou eens gezegd zou hebben, dan had ik nog enig vertrouwen gehad.

Binnenkort zal mijn zaak voor de Raad behandeld worden. Ik heb geen illusies: de uitspraak staat al vast. De Raad leest dit stuk vast mee. Prima. Dan kan ze alvast lezen hoe ik over deze uitspraak denk.

We zullen er zijn, mijn collega’s en ik. Trots en zonder enige spijt.

Blogdo©

De Wet van de Medemenselijkheid (5): van grammatica, de wet en het hart van de dokter.

Geschreven door Jan Vingerhoets op 19/11/2024. Gepost in Coronaria. 82 reacties op De Wet van de Medemenselijkheid (5): van grammatica, de wet en het hart van de dokter.

Menselijkheid is de belangrijkste deugd.

Vauvenargues, Frans filosoof (1746)

Daar stonden ze dan, klaar om de rechtszaal te betreden. Vier artsen, vier van ons die al jaren wordt opgejaagd en beboet wegens het helpen van COVID-19 patiënten met off label-medicatie . Op maandag 18 november begon de eerste beroepszitting bij de Raad van State in den Haag.

Tot dusver had de bestuursrechter in 5 van de 8 rechtszaken in het voordeel van de artsen beslist. Maar dat pikte de minister niet, en ze tekende hoger beroep aan, want er dreigt groot gevaar en het mag wat kosten.

De minister? Inderdaad: diezelfde Fleur Agema die eerder luid betoogde dat het schandelijk was dat deze artsen voor de rechter moesten verschijnen, maakte een draai van 180 graden en zet nu zelfs nog een tandje bij in die rechtszaken. Diezelfde minister die recent loog dat ze geen invloed had en de zaken niet kon intrekken. Diezelfde minister die pruilde dat ze, om haar baantje te mogen houden, ook maar gewoon moest doen wat haar werd opgedragen en daarmee eigenlijk zei dat ze als een marionet is aan de touwtjes van NCTV en NAVO. Maar ja, wat moet je, als je moet kiezen tussen je principes en een ministerspost? Achter de ondoorzichtige coulissen van de macht worden principes al snel onzichtbaar, dus zette Fleur in hoogsteigen persoon voortvarend de eerder door haar zo verfoeide rechtszaken door.

Het spits werd afgebeten door de artsen, Rob Elens, Niek Rogger en Alexander van Walraven. Kathrin Deutsch kon niet persoonlijk aanwezig zijn. Met gejuich en spandoeken werden de artsen opgewacht bij de statige ingang aan de gezellige Kneuterdijk, alwaar een grote schare aanhangers hen een hartverwarmend welkom had bereid.. Daarnaast werden zij warm begroet door andere artsen die ook in rechtszaken verwikkeld waren. Ook vele kritische wetenschappers, juristen en andere helden maakten hun opwachting: inmiddels allemaal vrienden en bekenden van elkaar in wat ondertussen wel ‘het verzet’ mag heten. Prachtig en ontroerend was de positieve uitstraling van deze groep: hier stonden geen beklaagden, maar onverzettelijke dappere mensen, krachtig omringd door een grote schare sympathisanten in wederzijdse dankbaarheid. Tegenover hen de juristen van de inspectie. Daar zat ook de landadvocaat als vertegenwoordiger van Agema en enkele oud-inspecteurs. Voor hen geen fans, maar… bodyguards. Ik bedacht hoe absurd en volstrekt overbodig deze maatregel was te midden van deze vreedzame schare mensen: hadden díe maar bodyguards gehad, toen ze, vreedzaam en weerloos, op het Malieveld door de ME gemolesteerd werden.

Maar goed, ter zake. Na een korte procedurele uiteenzetting werd de zaak geopend. Het werd een echte bestuursrechtelijke zitting, met juridisch gesteggel op de vierkante nanometer en dus onnavolgbaar in haar saaiheid. Het eerste half uur werd besteed aan een soort microscopische uitleg van de grammaticale betekenis-variaties in artikel 68 van de Geneesmiddelenwet. “Off-label voorschrijven mag,als daarover in de beroepsgroep richtlijnen zijn opgesteld”, zo las de Staatsraad voor. “Maar”, zo mijmerde hij voort, “hoe moeten we in deze zin het woordje ‘daarover’ precies uitleggen? Wat betekent dat eigenlijk? En wat is nou eigenlijk een beroepsgroep?” Mijn gedachten dwaalden af en ik zag me weer zitten op de rand van het bed van een patiënt met kortademigheid. Ik herinnerde me weer hoe machteloos ik me toen voelde. “Gek”, bedacht ik, want eerlijk gezegd herinnerde ik me dat ik me destijds aanzienlijk meer zorgen maakte over mijn patiënt dan over de interpretatie van het woordje ‘daarover’ in artikel 68. Stom natuurlijk.

Er werd veel heen en weer gepraat over allerlei details die helemaal niet interessant zijn. Maar eigenlijk heb ik de vraag gemist die er echt toe deed: waarom voor het eerst in de geschiedenis achter dokters aanjagen die off-label recepten schreven? En waarom juist bij deze totaal ongevaarlijke middelen, terwijl riskante recepten sinds jaar en dag ongemoeid gelaten worden? Wie is hier eigenlijk het slachtoffer van geworden, en vooral: wie profiteerde hiervan? Je weet wel, al die vragen die je nooit ergens mag stellen, want dan wordt het al snel ongemakkelijk.

Helaas, hier was ook ditmaal kennelijk geen tijd voor. In plaats daarvan ging de tijd op aan het gedurende een uur of wat tot op het bot fileren van de zinsopbouw en semantiek van nagenoeg elk woord in het wetsartikel. En na afloop waren we er, net als de tientallen rechters in de voorafgaande zaken, nog altijd niet precies uit wat nou het woordje ‘daarover’ betekent.

In een flink tempo werden vervolgens de zaken tegen de individuele artsen afgewerkt, waarbij Dick Bijl (wiens staat van dienst bij de rechters overigens geheel onbekend bleek) als deskundige nog zijn visie op het verhaal mocht geven. Off-label voorschriften, zo vertelde hij, zijn uiterst gebruikelijk en hij voegde eraan toe dat zonder die procedure veel artsen wel zouden kunnen stoppen met hun praktijk. Even bizar als schokkend werd het toen dr. Bijl vertelde dat hij al jaren geleden de inspectie had gewezen op de grote gevaren van sommige met name genoemde off-label medicijnen. Helaas, zo had de Inspectie hem geantwoord, was er geen tijd om hier onderzoek naar te doen. Inmiddels begrijpen we dat natuurlijk allemaal, want het beboeten van artsen die ‘s werelds meest veilige middelen voorschrijven is nu eenmaal een belangrijk en bewerkelijk tijdverdrijf. En zo zorgden de pennelikkers van de IGJ indirect toch nog voor wat hilariek.

Aansluitend werden de zaken tegen de individuele artsen in vrij hoog tempo afgekaart, afgesloten met een gepassioneerd en emotioneel betoog van Alexander van Walraven – een mooi contrast van authentieke menselijkheid in een decor van kille bureaucratie. Oprechte menselijkheid als anachronisme in een een omgeving waar men de grammatica van een wetsartikel nodig heeft om te bepalen of een betrokken arts zich mag bekommeren om een zieke patiënt.

Even was ik de weg kwijt. Maar toen ik de dappere collega’s na afloop trots tegen de borst drukte, kon ik het daadwerkelijk voelen: hun hart klopte. Helemaal.

Blogdo©

Fleur stelt teleur – een open brief aan minister Agema

Geschreven door Jan Vingerhoets op 05/11/2024. Gepost in Coronaria. 5 reacties op Fleur stelt teleur – een open brief aan minister Agema

Minister Fleur Agema kan met een pennenstreek de rechtszaken stopzetten die Hugo de Jonge in gang zette tegen artsen die in tegenstelling tot zijzelf, wel hun beloften nakwamen. Maar zij negeert verzoeken hiertoe. Reden voor een open brief aan haar.

Aan Minister Fleur Agema

Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport

2500 EJ Den Haag

“Wie zijn privileges hoger waardeert dan zijn principes, zal snel beide verliezen”

_{D. Eisenhower}

Minister Agema,

Inmiddels bent u 3 maanden in functie als minister van VWS. U heeft een lastige boedel overgenomen van uw voorganger Hugo de Jonge.

Een van de zaken die de Jonge in gang gezet heeft is het opjagen en voor de rechter dagen van een groep artsen die, geheel conform hun eed, patienten behandelden met off-label medicatie tegen COVID-19. Dat off-label voorschrijven is een zeer gebruikelijke gang van zaken: in ongeveer de helft van de doktersvoorschriften in Nederland is er sprake van off-label gebruik. Er is nog nooit tegen opgetreden, ook niet als het middelen met mogelijk ernstige bijwerkingen betreft. In het geval van deze artsen ging het echter om zeer veilige medicatie. Het doel dat minister de Jonge met de vervolging had, was dan vooral spierballentaal tegen een groep van integere artsen die niet meegingen in het officiële verhaal van de Jonge, waarvan we inmiddels allemaal weten dat het van leugens aan elkaar hing. Deze artsen deden een beroep op hun vrijheid om datgene te doen dat zij in het belang van hun patient achtten. Die zogenaamde prescriptievrijheid werd tot dusver altijd gerespecteerd – totdat de Jonge zich ermee ging bemoeien.

We waren dan ook verheugd toen u aantrad als minister. U had immers een kritische kijk op de zaak en vrijheid staat hoog in het vaandel van u en uw partij, die het principe van vrijheid nota bene zelfs in haar naam heeft opgenomen.

Verheugd waren wij, omdat wij wisten dat de lopende rechtszaken door u als minister gewoon eenvoudig stopgezet kunnen worden.

Helaas is op meerdere verzoeken van onze kant geen enkele reactie gekomen. U negeerde de artsen. U vond het niet nodig om zelfs maar een kort antwoord te sturen. Eerst was ik stomverbaasd. Maar inmiddels begin ik het te begrijpen.

Want in uw recente uitspraken in de Tweede Kamer maakte u duidelijk dat u weliswaar standpunten had en meningen, ja zelfs idealen, maar dat u die op het moment van aantreden als minister onmiddellijk losgelaten heeft. U vertelde dat u bij uw aantreden opdrachten kreeg en ik citeer : “die opdrachten zijn niet conform wat ik altijd heb gezegd. En dat is pijnlijk. Maar toch zal ik die opdrachten moeten uitvoeren”.

Wat zei u daar? Uit móeten voeren? Ik moest dit echt even enkele malen horen voordat het volledig tot mij doordrong wat u zei. Dit kon niet waar zijn! Mevrouw Agema, bent u nou helemaal betoeterd? Wat een blamage! Waar is uw moreel kompas? Maar u zei het echt. Hop, weg met die principes. ‘Pijnlijk’, maar het is niet anders: over tot de orde van de dag. Vrij vertaald: “Ik heb altijd mijn principes uitgedragen, maar nu mijn billen het pluche raken, ruil ik die toch maar in voor de macht”.

Laat ik u dit zeggen: als u, als nieuwbakken minister een opdracht krijgt die tegen uw principes ingaan, dan weigert u gewoon die opdracht! Dan vertikt u het om uw standpunten te verloochenen en uw kiezers te verraden – want dát is pas pijnlijk!- en geeft u desnoods gewoon uw portefeuille terug. Dan spreekt u luid en duidelijk de woorden: “Ik sta pal voor mijn principes en die zijn niet inwisselbaar voor macht!”

En dan denk ik weer aan mijn rechtszaak en de onzinnige, belastinggeld verslindende rechtszaken tegen mijn dappere collega’s. Ook zij hebben een eed afgelegd. Ook zij hebben altijd hun principes uitgedragen, net zoals u dat deed. En ook zij kregen plots een opdracht van de minister, net zoals u die kreeg, moesten net als u ineens handelen in strijd met datgene waar zij altijd achter gestaan hebben. Maar, anders dan u, bleven zij wél hun principes trouw. Zij hielden hun rug recht en deden wat u had moeten doen – maar jammerlijk naliet.

Ik snap het nu, want wie trouw blijft aan zijn principes, moet voor de rechter verschijnen; wie zijn principes verloochent kan gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand was.

Macht corrumpeert, mevrouw Agema.Tussen droom en daad zitten kennelijk grote organisaties in de weg, en lonkende posities.

Ik begrijp nu waarom het verzoek aan u om de rechtszaak in te trekken tegen de artsen die zich aan hun principes hielden, kansloos is. Want u heeft naar eigen zeggen opdracht van de NTCV en zelfs de NAVO is betrokken. Wie dit enkele jaren geleden durfde te beweren, was een complotdenker en verspreider van nepnieuws. Maar inmiddels weten we dat deze mensen het beter door hadden dan de rest. De hele politiek is een complot. U heeft dat met zoveel woorden (!) aan ons uitgelegd. Bovendien zijn politieke principes gewoon helemaal nep.

En ook dat heeft u op ontluisterende wijze laten zien. Wellicht gaat u nog iets anders laten zien voordat het eerste beroep dient bij de Raad van State.

En anders geeft u aan integere dokters dezelfde boodschap die u aan de bevolking gaf: “Vergeet alles wat ik ooit gezegd heb. Reken niet op mij”.

Jan Vingerhoets, huisarts

De Wet van de Medemenselijkheid deel 4: de draai van de rechter

Geschreven door Jan Vingerhoets op 20/07/2024. Gepost in Coronaria. 119 reacties op De Wet van de Medemenselijkheid deel 4: de draai van de rechter

Mijn laatste bijdrage in de serie “de Wet van de Medemenselijkheid” beschrijft kort de zitting waarin ik me moest verdedigen voor het voorschrijven van ivermectine en mijn verweer daarin. In deze zaak ging het niet om de vraag of ivermectine werkzaam is. Het ging alleen over de vraag of ik mij gehouden heb aan een wetsartikel dat gaat over het voorschrijven van offlabel geneesmiddelen.

Dat artikel beschrijft aan welke voorwaarde een arts daarbij moet voldoen. Zo moet er een protocol zijn. Het mag ook een protocol zijn dat nog ontwikkeld wordt: dan moet er overlegd worden met een apotheker: check. Het protocol moet ook ontwikkeld zijn door een beroepsgroep: check. De rechtszaak ging dan ook voornamelijk over de interpretatie van één enkel artikel (nummer 68 om precies te zijn) uit de Geneesmiddelenwet Bijvoorbeeld: wat is nou precies een beroepsgroep? Moet die uit 10 personen bestaan, uit 100 of uit meer? Je moet ervoor in de Dikke van Dale duiken, want de wet zegt daar niets over. En als je overlegt met de apotheker via een speciaal daarvoor ontwikkelde app, geldt dat dan als overleg? Moet je bellen? Of wellicht bij hem op de koffie? Staat niet in de wet. En trouwens, dat protocol, moet dat per se uit Nederland komen? Of mogen we ook kennis uitwisselen met experts uit het buitenland? De wet geeft geen antwoord. Kortom: dit was juridisch getrouwtrek op de vierkante nanometer. Leuk voor juristen, die met 3 man sterk 10 weken lang mochten soebatten over de interpretatie van dit artikel. Maar als je als patiënt ziek bent, niet opgenomen wilt worden, maar wel een goed onderzocht en extreem veilig middel wilt beproeven, dan heb je niet zoveel aan een dokter die 2,5 maand nodig heeft om eerst in woorden- en wetboek te neuzelen. Dan wil je een daadkrachtige arts die knopen doorhakt en je helpt. Die er jouw belang voorop stelt en zich niet verschuilt achter regeltjes die nog nooit eerder werden toegepast.

Aan ivermectine is geen cent te verdienen. Logisch dus dat geen enkele fabrikant geld en moeite steekt in een registratie: en dan is het dus offlabel. Dat zegt totaal niets over de effectiviteit of veiligheid van een middel. En dat het veilig is, dat hebben miljarden doses wereldwijd ruimschoots bewezen. Veel veiliger kun je het niet krijgen. Toch werd het streng verboden, en dat terwijl maar liefst de helft (!) van alle recepten in ons land off label voorschriften betreft. Wordt hier altijd overlegd met de apotheker? Natuurlijk niet. Die zou gillend gek worden. Wordt hier dan altijd tegen opgetreden? Welnee. Dat is zelfs nog nooit gebeurd! Ook niet als het ging om veel riskantere middelen dan ivermectine. Volgt u het nog? Ik eerlijk gezegd niet meer.

Ik had goede hoop op de afloop. De rechter begreep mijn argumenten en leek op mijn hand. De verdediging was slecht voorbereid, kon op veel vragen geen antwoord geven en maakte de indruk er zelf eigenlijk ook niet zo in te geloven. Iedereen die de zaak bijwoonde, vriend en ‘vijand’ die mijn verweer las, oordeelde: dit kan alleen maar tot vrijspraak leiden. Bovendien was er al 2x tevoren in een identieke zaak vrijspraak verleend, waarvan de laatse zelfs nog maar 2 maanden tevoren bij nota bene dezelfde rechtbank. Het was dus eigenlijk een inkoppertje. Want leven immers in een rechtsstaat?

En toen kwam het vonnis: de boete blijft staan. Verbouwereerd waren we: dit klopte totáál niet met wat we in de rechtszaal hadden gezien en gehoord. De rechtbank zei zelf hier het volgende over: “De rechtbank realiseert zich dat ze hiermee anders oordeelt dan in de zaak van februari jongstleden”.

Okee, denk je dan, dan lees ik snel verder voor een nadere toelichting. Maar wie wil weten wat dan wel de reden is van die 180 graden draai komt bedrogen uit, want het blijft bij die constatering van de rechter – zonder ook maar enige uitleg.

Er is een principe in de wet dat inhoudt dat je iemand pas een straf mag opleggen als hij tevoren duidelijk kon weten dat hij die wet heeft overtreden. Er mag daarom geen onduidelijkheid zijn over wat de wet bedoelt. Is die onduidelijkheid er wel, dan mag er geen straf volgen. In dit geval was er twee keer vrijspraak bij exact dezelfde tenlastelegging. Vervolgens waren 3 rechters er na 6 weken nog steeds niet uit en lieten ze weten dat ze nog eens 5 weken extra nodig hadden. Kennelijk is de wet hier wel heel erg onduidelijk…

Een week of 2 geleden las ik een artikel in een nascholing voor huisartsen en geloofde mijn ogen niet. Het ging over Ozempic, een middel tegen suikerziekte. Het middel is nieuw en we hebben nog geen goed beeld van de bijwerkingen en veiligheid. Maar het wordt nu al heel veel offlabel (!) gebruikt om af te vallen. Zoveel zelfs, dat er een tekort is voor de mensen die het nodig hebben voor de behandeling van hun suikerziekte. En wat zegt de overheid? “We zien geen reden om hiertegen op te treden”.

Wie hier nog de logica van snapt, mag het zeggen: Kafka had het niet absurder kunnen bedenken. Het spreekt vanzelf dat we in hoger beroep gaan, want dit vonnis is totaal niet uit te leggen en het is zelfs de vraag of dit van de rechters komt, of dat zij van hogerhand zijn aangestuurd.

Na 31 jaar werken als huisarts denk ik een klein beetje mensenkennis te hebben en ik ben er van overtuigd dat er minstens één rechter is, die zich uiterst ongemakkelijk voelt bij deze uitspraak. Mogelijk leest hij dit stuk. En tegen hem zeg ik als medemens: ik ben teleurgesteld, maar ik ben niet boos en koester geen wrok. Want ik denk dat je onder enorme druk staat en nog niet in staat bent om daar weerstand aan te bieden. Maar ik vraag je: ga bij het diepst van je geweten te rade. Er komen nog meer kansen, er komen nog meer integere dokters voor je te staan. Zij bleven staan voor hun geweten. Hopelijk vind je inspiratie in degenen die je moet beoordelen. Kun je hen als voorbeeld zien?

Eerder dit jaar onderzocht een commissie het overheidshandelen jegens haar burgers. Het vernietigende rapport daarover had de titel ’Blind voor mens en recht’. Daarin stelt de commissie dat burgers vermorzeld worden door een inhumane overheid en dat de rechtspraak zich hierin mee heeft laten sleuren. Laat dat eens goed tot je doordringen.

Ik ben ervan overtuigd dat we hier getuige zijn van zo’n situatie waarin de overheid, die nooit eerder optrad tegen off label recepten, er nu ineens met gestrekt been in gaat. Medisch gezien is dit totaal onverklaarbaar. Het gaat hier zonder enige twijfel om een politiek gemotiveerde ingreep, net zoals bij de zaak tegen de avondklok, waarbij er binnen 1,5 uur een hoger beroep diende: een totaal absurde en eigenlijk onmogelijke situatie die alleen verklaard kan worden doordat rechters dwingend van hogerhand worden aangestuurd. Dat vonnis moest onmiddellijk gecorrigeerd worden. Daar kun je wel wat vragen bij stellen. Hoe vaak gebeurt dat eigenlijk? En wat betekent dat voor onze rechtsstaat?

Bevel is bevel, en wee de dokter het belang van de patiënt laat prevaleren, die een andere keuze durft te maken dan door de overheid gewenst, nee, geëist wordt: die ongehoorzame schavuit moet zo hard mogelijk aangepakt worden. En dat geldt kennelijk ook voor de rechter die niet het ‘juiste’ vonnis velt.

Maar wij buigen niet. Deze groep dappere collega’s blijft staan voor de menselijke benadering. Voor ons past een patiënt niet per definitie in het keurslijf van een protocol. Wij luisteren echt naar de patiënt, we houden rekening met de gehele mens en diens omstandigheden en we handelen zoals we dat ooit beloofd hebben met niets anders voor ogen dan het belang van de patient. En dat blijven we doen: geen dreiging, geen boete en geen rechter zal ons daarvan weerhouden. Wij houden ons aan de Wet van de Medemenselijkheid.

En ik eindig dit stuk met de vraag uit mijn pleidooi voor de rechters:

“Wat voor dokter zou u aan uw bed willen als u zelf ziek was? Wilt u een arts die u vooral ziet als een juridisch risico, die strikt de regeltjes volgt en die u, uit angst voor gedoe, desnoods letterlijk laat stikken?

Of heeft u liever een echte, menselijke dokter, die u in de eerste plaats ziet als mens in nood en die vanuit medemenselijkheid alles op alles zet om u te helpen?”

De vraag stellen is hem beantwoorden. De rechters keken wel uit om het eerlijke antwoord te geven. Hopelijk inspireren wij vele collega’s om kritisch te blijven denken en te handelen naar hun geweten. Het is nodig.

Naschrift:

Dit is een ongelijke strijd. Anders dan wij heeft de minister namelijk ongelimiteerde financiele middelen om te procederen. Hij kan eindeloos graaien in de belastingpot: in feite financieren u en ik dus deze bizarre rechtsgang. Wij zijn enorm dankbaar dat velen ons financieel gesteund hebben: dankzij die hulp konden wij de strijd voortzetten. Helaas raakt de bodem in zicht. Daarom doe ik een beroep op ieder die ons wil steunen om een donatie te storten ten behoeve van de juridische strijd van de dokters die hun nek uitgestoken hebben om hun patienten te helpen.

De financiering loopt via Het Nederlands Tele Artsen Genootschap: dat betaalt de kosten van de artsen die bleven staan voor hun eed. Als u ons wilt en kunt steunen dan kunnen en zullen wij doorgaan. Dat kunt u doen door uw bijdrage over te maken naar

NL49 INGB 0675 3804 56 tnv Vereniging Nederlands Teleartsen Genootschap, ovv “Juridische kosten”

U kunt ook gebruik maken van de link onder aan deze pagina.

Vanzelfsprekend helpt u ons zeer wanneer u dit bericht deelt!

Wij zijn dankbaar voor alle steun. Ook tegen degenen die geen bijdrage kunnen missen maar ons wel in woord en gebaar steunden zeggen wij: heel veel dank daarvoor. Het doet meer met ons dan u wellicht vermoedt.

BlogdoⒸ

Tekst van verweer voor de rechtbank, 25 april 2024

Geschreven door Jan Vingerhoets op 28/04/2024. Gepost in Uncategorized. 20 reacties op Tekst van verweer voor de rechtbank, 25 april 2024

Geachte rechters,

Ik zou mijn betoog willen beginnen met de volgende vraag aan u:

Wat voor dokter zou u aan uw bed willen als u zelf ziek was? Iemand die in u vooral een juridisch risico ziet, die strikt de regeltjes volgt en die u, uit angst voor gedoe, desnoods letterlijk laat stikken?

Of liever een echte, menselijke dokter, die u in de eerste plaats ziet als mens in nood en vanuit medemenselijkheid alles op alles zet om u te helpen?

We praten hier over de exacte interpretatie van een wetsartikel, juridische haarkloverij op de vierkante nanometer. Maar misschien zou het meer moeten gaan over ethiek, over compassie, over medemenselijkheid.

Ik sta hier voor de rechtbank omdat ik mij bij een aantal voorschriften voor ivermectine niet zou hebben gehouden aan de richtlijnen.

Richtlijnen zijn lijnen waarlangs men zijn beleid kan richten. Het zijn geen rode lijnen die onder geen enkele omstandigheid overschreden mogen worden.

Juist daarom heeft de Hoge Raad al jaren geleden geoordeeld dat een arts zo nodig van de richtlijnen mag en soms zelfs moet afwijken als hij dat in een specifiek geval in het belang van de patiënt acht.

Regels onnadenkend toepassen houdt in dat je je eigen verantwoordelijkheid inruilt voor handelen gericht op een standaard situatie. Maar als ik een patiënt behandel, dan zie ik geen standaard patiënt. Dan zie ik een uniek mens. Een protocol is vaak een praktisch houvast, maar een al te rigide toepassing kan ervoor zorgen dat de mens achter de patiënt tussen de regels door valt. En ik weiger om mijn patiënt te laten vallen.

De inspectie verwijt mij dat ik in een aantal gevallen het middel ivermectine off label heb voorgeschreven.

Gesuggereerd wordt dat dit ongebruikelijk is, maar niets is minder waar: de realiteit is dat maar liefst de helft van de in Nederland voorgeschreven recepten off label medicatie betreft.

Ik noem bijvoorbeeld het middel quetiapine, dat zeer veelvuldig als slaapmiddel wordt voorgeschreven maar ernstige bijwerkingen kan hebben en de richtlijnen wordt afgeraden.

Ik noem ook het middel remdesivir, waarmee mensen met COVID 19 wel mochten worden behandeld. Het was een nieuw middel waarmee geen ervaring was en dat risico’s met zich meebracht. Op de dag dat de WHO in haar rapport het gebruik van dit middel expliciet afraadde, reageerden ambtenaren bij WVS, en ik citeer: “het is aan de arts om te bepalen hoe medicijnen worden gebruikt”.

Dat is wel heel wrang, want dat is precies wat wij als aangeklaagde artsen deden.

Als voorbeeld van off label voorschriften mogen de corona vaccins niet onvermeld blijven, waarvan de EMA schriftelijk bevestigde dat zij niet zijn geregistreerd voor het voorkómen van besmetting. Toch werden ze, nota bene door de toenmalige minister, gepromoot met de slogan ‘je doet het voor een ander’.

‘Follow the science’ werd ons voorgehouden. Maar hier werd de wetenschap niet gevolgd, maar juist met voeten getreden. Want de minister wist heel goed dat hij loog zoals expliciet bleek uit een mail van 9 december 2020 die via WOO verzoeken openbaar geworden is.

Als iemand zich hier voor de rechtbank zou moeten verantwoorden dan zou het een liegende minister moeten zijn, en niet een groep integere artsen die geen enkel ander doel hadden dan hun patiënten te helpen. Het is de wereld op zijn kop.

En wat te denken van het middel Ozempic, geregistreerd voor diabetes off label voorgeschreven voor gewichtsreductie op een zodanig grote schaal dat er een tekort ontstond voor diabetespatienten. Voor dit middel wordt zelfs onverholen publieksreclame gemaakt. Nooit trad de Inspectie op tegen het off label gebruik van deze middelen of van welk ander middel dan ook. Maar bij het onschuldige ivermectine stond zij ineens op haar achterste benen. Dat is medisch gezien volstrekt niet uit te leggen.

Ik heb dit voorgelegd aan een expert, een hoogleraar in de geneesmiddelenveiligheid. Hij was heel duidelijk: “wat de reden voor deze aanklacht ook moge zijn, medisch is zij in elk geval niet”. Met rechtszekerheid of rechtsgelijkheid heeft dit alles natuurlijk niets, maar dan ook niets te maken. Dit geen recht: nee, dit is zo krom als een hoepel.

Edelachtbare rechters, de voorbeelden die ik zojuist noemde betreffen stuk voor stuk off label gebruik en in het geval van de prikken betreft het zelfs off label gebruik dat van overheidswege met aan dwang grenzende drang is gepromoot en opgedrongen. Onze minister suggereerde zelfs dat je zonder vaccin geen recht had op een IC bed, want de zorg stond onder druk.

Ondertussen werden integere dokters beboet, artsen die de zorg juist ontlastten en die IC opnames voorkwamen. Die geen ander doel nastreefden dan hun patienten te helpen met middelen waarvan het veiligheidsprofiel volstrekt niet ter discussie staat.

De inspectie heeft ons het hemd van het lijf gevraagd – maar één vraag werd nooit gesteld en dat is de vraag: “hoe ging het nu eigenlijk met de patiënten die jullie hebben behandeld?”

Daarvoor heeft de inspectie tot op de dag van vandaag geen enkele belangstelling getoond, maar ik geef u toch het antwoord: wij boekten uitstekende resultaten. Al mijn patiënten zijn genezen.

En toch sta ik hier terecht. Waarom? Omdat ik mijn morele kompas niet te grabbel wenste te gooien. De artsen die dit dit deden handelden niet uit eigenbelang. Nee, juist wij waren degenen die het écht “voor een ander’ deden.

Ik sta terecht voor het gebruik van een middel dat door de WHO is betiteld als een van de veiligste geneesmiddelen ter wereld. Een middel waarmee een enorme ervaring is van miljarden doses over een periode van tientallen jaren.

We wisten dát het werkte, we wisten zelfs hóe het werkte – en dat het veilig was. Wie een arts zonder inhoudelijke reden verbiedt om een dergelijk middel aan zijn zieke patiënt te geven vraagt van die dokter echt het onmogelijke.

Door het handelen van de inspectie werd ik dan ook geplaatst in een conflict van plichten: zou ik de wet volgen, dan liet ik de zieke in de steek. Zou ik de zieke helpen, dan dreigde vervolging. Maar ik heb een eed afgelegd en dat is bepaald geen loze belofte geweest. Als ik gedwongen word om te kiezen, dan kies ik voor het belang van de patiënt.

Maar dokters die het waagden om voor hun patiënt te kiezen werden in het openbaar als kwakzalvers afgeschilderd door politici die hiermee een ultiem brevet van onbegrip afgaven.

Wat is er in de politiek gevaren?

Welnu, daar wil ik wel iets over zeggen. Recent is een rapport uitgebracht over het functioneren van de overheid in de afgelopen decennia. Onderzocht werd hoe vele jaren lang omgegaan werd met goedbedoelende mensen van wie op vaak zeer dubieuze gronden werd vermoed dat ze regels hadden overtreden. Het vernietigende rapport droeg een treffende titel: ’Blind voor mens en recht’. Het zal je maar gezegd worden.

Dit rapport schetst een verbijsterend beeld van een overheid die elk gevoel van menselijkheid verloren is. Het ergste is, zo stelt de commissie, dat zij niet lijkt te leren.

Ik citeer: “het kan zo weer gebeuren”.

Waarvan acte. Het gebeurt weer, en wel hier en nu. We zijn er op dit moment getuige van. Ditmaal worden integere artsen bewust geslachtofferd. Het is meer dan duidelijk dat de minister, en met hem de Inspectie die zich kritiekloos liet aansturen, ook hier blind was voor mens en recht.

Het gaat hier om artsen die ondanks alle druk, hun verantwoordelijkheid niet inruilden voor rigide en onnadenkend handelen. Artsen die in tegenstelling tot de overheid níet blind waren voor de mens achter de patiënt. Van een arts mag niet, mag nooit verwacht worden dat hij zijn patiënt in de steek laat. Wij deden dan ook het enige wat een arts onder die omstandigheden kon doen: wij hielpen onze patiënten.

Nooit zullen weten hoeveel mensen onnodig zijn gestorven door de niet onderbouwde dreigingen van de minister, maar ik vrees dat het er velen zijn. Na de vorige zitting kreeg ik duizenden kaarten en brieven met steunbetuigingen. Daaronder ook een van een moeder van een nog jonge man die zijn leven in dienst van het land had gesteld en COVID 19 kreeg. Hij had heel graag een behandeling met ivermectine willen hebben maar het werd hem geweigerd. Hij heeft het helaas niet overleefd.

Zijn moeder stuurde mij een hartverscheurende brief waarin zij schrijft en ik citeer: “Ik heb wanhopig geprobeerd om het middel voorgeschreven te krijgen maar er was geen arts die het aandurfde uit angst voor de inspectie. Had ik toen maar geweten dat ik via u ivermectine had kunnen krijgen. Misschien had mijn kind dan nu nog geleefd“. Deze moeder is hier in de zaal aanwezig. Ik heb groot respect voor haar moed.

Wat het effect geweest zou zijn weten we niet. Maar dat haar zoon de kans niet eens kreeg om deze veilige behandeling te proberen is wat mij betreft onvergeeflijk.

Ziedaar wat de inspectie teweeg gebracht heeft met deze volstrekt niet onderbouwde actie.

En ik vraag u tot slot nogmaals:

Wat voor dokter zou u aan uw bed willen als u zelf ernstig ziek was? Een arts die u uit angst en lafheid liever letterlijk laat stikken dan buiten de lijntjes te kleuren?

Of een echte menselijke dokter, die vanuit zijn professionaliteit en medemenselijkheid alles op alles zet om u te helpen?

Geachte rechters, ik behoor tot de laatste categorie. Ik heb gehandeld uit oprechte compassie, zonder enig ander motief. Daar sta ik nog steeds volledig achter – en wel met een loepzuiver geweten.

Als de wet zó onduidelijk is dat zelfs rechtsgeleerden daarover van mening verschillen, dan ben ik er snel uit: ik kies voor het belang van mijn patiënt.

Dan geldt voor mij de Wet van de Medemenselijkheid.

Een boete zou begrijpelijk zijn als ik een patiënt in steek gelaten zou hebben. Dat is precies wat de Inspectie van mij vroeg: om mijn patienten een mogelijk effectieve behandeling te onthouden. Maar gezien de goede effecten van dit middel kon ik dat

onmogelijk verantwoorden.

Als uw rechtbank toch van mening is mij te moeten beboeten omdat ik geweten volgde en mijn patienten geholpen heb zoals elke dokter dat zou moeten doen dan zeg ik u, vrij naar een een befaamd theoloog:

“Hier sta ik. Ik kan niet anders”

Voor een kort verslag van de zitting, klik hier.