Skip to main content

Brief aan mijn kleindochter

Geschreven door Blogdoc

Net als ik houdt ze ook heel veel van mijn vrouw.

“Alle wijsheid begint met verwondering“

Socrates 

Lieve Naïa, 

Daar ga je dan, samen met papa en mama, terug naar huis in Portugal. Ik zwaai je uit, tot de auto niet meer zichtbaar is. Nee, ik zwaai nog wat langer, gewoon voor de zekerheid want na wekenlang logeren gaan we je weer heel erg missen en zolang ik zwaai ben je volgens mij nog niet echt weg.

Het is nog maar een jaar geleden dat je, omringd door liefde, bij ons thuis werd geboren. Hoewel het zomer was, leek het wel een kerstverhaal. Je zwangere ouders hadden geen woning meer in Nederland, maar hier in ons huis, een oude herberg, was natuurlijk plaats voor je geboorte. We maakten een knusse plek voor jullie in het atelier, dat al zoveel functies gehad had. Eerst maakte oma er prachtige schilderijen, later hadden we er een verboden restaurant voor gedisqrimineerde vrijheidsstrijders. Energetisch gezien kon je je vermoedelijk geen betere, fijnere en symbolischer plek wensen om geboren te worden. Misschien is dat wel de oorsprong van die vrije, open blik in je prachtige ogen. 

Papa en mama deden het heel knap. Toen de weeën begonnen werd de vroedvrouw doodleuk in de tuin geparkeerd – want bevallen is een natuurlijk proces. De kraamzuster werd luttele minuten na aankomst vriendelijk doch beslist weer huiswaarts gestuurd – want een liefhebbende familie volstond. En de dame van het consultatiebureau die enkele dagen later aan de deur stond mocht na een kopje thee weer onverrichterzake vertrekken – want vertrouwen in natuur en intuïtie. Tijdens je eerste levensmaanden woonde je, heel knus, met papa en mama bij ons. En wat hadden we het gezellig!  Voor even ging je weer terug naar je huis in de adembenemend prachtige Portugese natuur die voor ons zo bijzonder en voor jou zo vanzelfsprekend was. 

Maar luttele maanden later was je weer terug en in de afgelopen weken mochten we weer elke dag van je genieten. We hebben je eerste schaterlach mogen horen, we mochten zien hoe je leerde opstaan, vallen en weer doorgaan, hoe je de techniek van het speedkruipen onder de knie kreeg. We zagen hoe nieuwsgierigheid je dreef om op trappen te klimmen om vervolgens niet meer terug te kunnen, hoe je snel en effectief kasten leeg haalde, in de vaatwasser kroop en, heel loyaal, mijn belastingaanslag verscheurde. We zien hoe super trots je bent, elke keer als het lukt om even op je eigen benen te staan. Hoe je een eigen persoonlijkheidje wordt. 

Je fascinerende gebrabbel, je vragende intonatie: want alles is nieuw en verwondert. Nog even en je kunt beginnen met praten. We kunnen niet wachten om te horen wat je te zeggen hebt. Want zo maak je nog meer contact, echt contact met de mensen om je heen. Zo leer je niet alleen hén kennen, maar ontdek je ook wie je zelf bent. Als je wat verder bent kun je zelfs nadenken over de wereld. En, hoe gek het nu ook klinkt, je zou later zelfs een eigen mening kunnen gaan krijgen… Dat is trouwens niet altijd even gemakkelijk. Later leg ik je nog wel eens uit wat ik daarmee bedoel, nu nog maar even niet. Je bent immers nog maar net begonnen om de wereld te begrijpen. Wij trouwens ook. 

Over een tijdje zul je van je ouders leren dat de wereld aardig is, en mooi. Dat veel mensen lief zijn en heel erg hun best doen om de wereld mooier te maken voor kinderen zoals jij. Maar lieve Naïa, over een tijdje  -maar nu nog lang niet- zul je leren dat die mensen het niet altijd gemakkelijk hadden. Soms werden ze geplaagd, of mochten ze zelfs niet meer mee spelen. Dat is niet erg lief natuurlijk. Doe daar maar nooit aan mee, want net als jij wil iedereen in een mooie wereld leven. En ik voel helemaal dat dat met jou moet lukken. Dat kan gewoon niet anders, met jouw lachende, blije oogjes. Twee helderblauwe knikkertjes boven de rand van het bed als je wakker wordt. Met je kleine vingertje, dat overal heen wijst als ik met jou op mijn arm door de tuin loop. Dan wil ik je al het moois laten zien, maar besef ik plots dat jij het juist bent die aan míj leert om  -nu pas-  echt goed te kijken en te luisteren. Door jouw wijzende vingertje krijgt het begrip ‘wijsheid’ dan ook ineens een heel nieuwe betekenis. Want jij verbaast je over elk takje aan een boom, reikt me een verdroogd maar juist daardoor prachtig gekruld blaadje aan en laat me zien dat het eigenlijk een klein kunstwerk is. Samen verwonderen we ons over een spinnetje dat zachtzuivere zilverdraadjes spint van links naar rechts. Zo mooi, zo kwetsbaar kan verbinding eruit zien. Door jou gaan alle zintuigen open en ga ik begrijpen dat het zoemen van de bijen een antwoord is op het zachte gefluister van de bloemblaadjes, alleen hoorbaar voor wie totaal onbevangen kan luisteren. Flinterdunne vlindervlerkjes fluisteren nooit eerder ontdekte geuren naar ons toe. Hun zwakke bries blaast door je goudblonde haartjes, zacht als een zonnezucht, om tenslotte te verdwijnen in een grote leegte waarin zingzaggende vogels gewichtloos jubelen. Ik houd mijn adem in: zonder jou zou dit alles aan mij voorbij gegaan zijn. 

Maar inmiddels knabbel je met volle aandacht en kleine elfenhapjes in alle rust aan een vers geplukte braam. Langzaam en voorzichtig  onderzoekend zet je je nieuw verworven tandjes in de breekbare huid van een kleine tomaat, en onderwerp je de minuscule pitjes ėėn voor ėėn aan een nauwgezette inspectie. Alles wat je ziet, voelt en proeft is nieuw: al je nieuwe ontdekkingen, een web van uit nieuwsgierigheid gesponnen draden, vormen een doorzichtige deken van zachte verwondering. Samen met jou verbaas ik me. 

In het  stoeltje aan het stuur van de fiets word je enthousiast van een vogel in de lucht, van wuivend riet en de wind in je gezicht. Ritmisch wiegt je kleine lijfje mee in je stoeltje als oma en ik samen lang vervlogen liedjes voor je zingen: een hobbelige weg is niet langer lastig maar wordt een feestje, want jouw lang aangehouden “aaaaaa” wordt fijntjes vertrild tot kleine stukjes stemstaccato. 

Thuisgekomen trappel je van plezier als je knuffel-elandje vol zacht verlangen op je zit te wachten. Je krijgt niet genoeg van het verhaal van Nijntjes verjaardag, ook niet als ik het voor de tweehonderdzesenveertigste keer voorlees. En steeds als Nijntje haar verjaardagskadootje krijgt is het weer spannend, en kraaien we het samen uit van enthousiasme zodra ze het heeft uitgepakt…. 

Lieve Naïa, door jou zie ik pas echt hoe mooi de wereld kan zijn: voor jou en alle kinderen zoals jij moeten we zorgen dat dat ook gebeurt. Hoe klein je ook bent, je bent groots als lichtpunt in een tijd die de laatste jaren niet altijd gemakkelijk en fraai was. Maar net als onze kinderen ontsteek jij een onuitputtelijke bron van liefde en gedrevenheid, laat je ons ten diepste voelen wat ons te doen staat en waarom.

Aan ons als volwassenen de taak om jou te laten ervaren hoe liefde, respect en verdraagzaamheid de bouwstenen vormen voor alles wat de wereld en het leven de moeite waard maakt. In dat ene jaar heb je ons leven enorm verrijkt: verwondering en verrukking vermengden zich tot ontroering toen je ons de lessen leerde over de prachtige eenvoud van geluk. 

De tijd is voorbij gevlogen. De auto is de bocht al om, maar ik blijf ook nu weer zwaaien, want inmiddels weet ik het zeker: zolang ik dat doe ben je nog niet echt weg. 

Lieve Naïa, kom nog maar vaak terug. Je opa kan nog zóveel van je leren. 

Dit blog is eerder gepubliceerd in nummer 9 van het Magazine We are Pioneers, een magazine met positieve berichtgeving in veranderende tijden.

Comments (32)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

11
mrt, 2024
Jan Vingerhoets

Populair

Meld je aan om niets te missen

Mijn blogs verschijnen voorlopig nog op Linked in maar worden steeds sneller verwijderd. Wil je op de hoogte blijven als er nieuwe blogs verschijnen en ze hier teruglezen? Meld je dan aan en ik zorg dat je een bericht krijgt. 

Share

LinkedIn

WhatsApp
Kopieer link
×