Vooraanstaand medisch vakblad pleit voor einde aan wegkijk-cultuur
Nederlandse onderzoekers schreven in een van de meest vooraanstaande medische vakbladen een tot dusver ongekend kritisch artikel over de wereldwijd aanhoudende oversterfte en de mogelijke relatie met de COVID-prikken. En passant kraken zij menig kritische noot over het beleid over de afgelopen jaren. Is dit een trendbreuk? En wat is de betekenis van dit artikel?
Inmiddels zijn we ruim 4 jaar na het begin van het COVID-19 tijdperk. Velen laten deze in veel opzichten pijnlijke periode het liefst achter zich zonder er nog veel woorden aan vuil te maken. In die vier jaren hebben politici en beleidsmakers geen gelegenheid onbenut gelaten om het publiek te overspoelen met dramatische verhalen over de ernst van de ziekte. Ze wisten zich te verzekeren van de steun van vele wetenschappers en medici, waarvan velen achteraf financiele belangen bleken te hebben bij de farmaceutische industrie. Bekende Nederlanders lieten zich, doorgaans niet gehinderd door kennis van zaken, tegen lucratieve vergoedingen inzetten om maatregelen en prikken te promoten, een opmerkelijke breuk met het normale beleid om geen op het publieksreclame voor geneesmiddelen te maken.
Critici waren er ook. Niet alleen onder het algemene publiek, maar ook onder wetenschappers en medici waren er mensen die twijfels hadden bij de interpretatie van de gepresenteerde gegevens, zoals het ArtsenCollectief. Onder deze groep waren er juist geen financiele of andere belangen. Integendeel: zij ondervonden uitgebreide beperkingen waaronder censuur en verbanning van nagenoeg alle media en, soms zelfs persoonsgerichte actieve tegenwerking vanuit de politiek waardoor velen zich genoodzaakt voelden om hun bijdragen anoniem te leveren. Zelfs de inzet van inlichtingendiensten werd niet geschuwd, als betrof het staatsgevaarlijke individuen. Deze framing was vaak succesvol: kritische artsen en wetenschappers werden vaak met succes geportretteerd als ongeloofwaardig of onwetenschappelijk. En dat terwijl grote wetenschappelijke ontwikkelingen van oudsher niet zelden juist voortkwamen uit het stellen van kritische vragen.
Inmiddels lijkt deze trend te gaan keren. In een recent peer reviewed artikel in het Britisch Medical Journal (BMJ) , een van de meest gerenommeerde medische vaktijdschriften ter wereld, kraken enkele Nederlandse onderzoekers kritische noten over de inmiddels jarenlang aanhoudende oversterte, de effecten van niet-farmacologische maatregelen, de prikken en de wetenschappelijke onderbouwing van het officiele verhaal. Wie de moeite neemt om het her en der vrij technisch geschreven artikel goed te lezen schrikt zich werkelijk een hoedje. BInnen de doelgroep zullen kritische artsen zich eindelijk. En wie tot dusver wegkeek en er het zwijgen toe deed, voelt zich nu vermoedelijk uiterst ongemakkelijk. Want dit stuk liegt er niet om.
De auteurs van het artikel in het BMJ hanteren een beproefde methode voor het bepalen van de oversterfte waarbij zij zich baseren op de offciele data van Our World in Data en een model hanteren dat corrigeert voor tal van mogelijk verstorende factoren. Als referentieperiode gebruikten zij de sterfte aan alle oorzaken van 2015 tot 2019.
In meer dan 40 landen werd aldus de oversterfte berekend. In totaal was er in 2020 tot en met 2022 sprake van niet minder dan 3.098.456 extra onverklaarde doden (!) met een piek in 2021, het jaar waarin de vaccins geintroduceerd werden: in dag jaar bedroeg de onverklaarde oversterfte maar liefst 1.256.942. In Duitsland viel de start van de oversterfte samen met de introductie van de prikken.
Overheden wereldwijd waren opvallend eensgezind in hun dramatische schildering van de COVID- ramp. Al snel echter bleek dat de sterftekans bij infectie (de IFR ratio, wie kent hem inmiddels niet) met 0.34% veel te hoog was ingeschat. De wereld ging massaal mee in de paniek en en dat bleef zo, ook al bleek vrij korte tijd bleek dat deze cijfers fors naar beneden bijgesteld konden worden. Maar kort nadien moest bleek dat de IFR maar liefst 22 keer zo lag was. Voor mensen tot 60 jaar was het risico nog lager en bedroeg het zelfs niet meer dan 0.03%. Maar de toon was gezet, de angst gezaaid. “Follow the science” was het officiele devies en het merendeel van het volk volgde slaafs de ene na de andere maatregel waarvan, zo schrijven ook de auteurs in het artikel, de wetenschappelijke onderbouwing tot op de dag van vandaag nog altijd ontbreekt. De enigen die niet meededen waren eigenwijze mensen. En ministers natuurlijk, die ook wel beter wisten en hun trouwfeestjes en andere bijeenkomsten echt niet door die flauwekul lieten bederven.
Het is eind 2020 als Pfizer een studie presenteert waarin zij haar vaccin heeft getest en jubelend meldt dat de prik maar liefst 95% bescherming biedt. Maar waartegen precies? Gesuggereerd wordt dat men heeft onderzocht of de prik beschermt tegen ernstige ziekte en sterfte. Dat is echter in het geheel niet het geval. Maar dat ontgaat de meeste mensen en ook de media zwijgen hierover. Ook talloze artsen lezen het onderzoek niet kritisch door en hebben dan ook niet in de gaten dat er in werkelijkheid slechts getest is op het ontstaan van een verkoudheid of grieperig beeld. De werkelijke afname van risico door de prik voor iemand die zich liet prikken was niet meer dan een schamele 0.88%. Vele critici wezen daar al op, maar werden met hoon en censuur van de media geweerd, want die boodschap was even waar als onwelkom en de prikken werden massaal uitgerold. Wie bedenkingen had was gek en werd, op basis van bewuste misinformatie vanuit de overheid, als asociaal betiteld. Dit en meer wordt nu met zoveel woorden bevestigd in een artikel in het zeer vooraanstaande artsen vakblad British Medical Journal.
Opvallend is dat er in de COVID-periode dagelijks dashboards in de media verschenen waarbij elke dode werd gerekend. Maar toen de oversterfte niet meer kon worden toegeschreven aan COVID, en evenmin op een andere geloofwaardige manier kon worden verklaard, was het ineens oorverdovend stil. Geen dashboards meer, geen aandacht voor de ontelbare levens die plots om onverklaarde redenen verloren gingen. Statistici die bij herhaling vroegen om gegevens om zeker te stellen dat dat enorme aantal extra doden toch niet met de vaccins te maken had, kregen van overheidswege geen enkele medewerking. Vragen van politici die hiervoor aandacht vroegen werden domweg genegeerd. Het valt bijzonder moeilijk om hier geen uiterst onbetamelijk gebrek aan respect voor de vele doden in te herkennen.
De auteurs van het artikel wijzen er op dat het aantal ernstige bijwerkingen van de prikken aanzienlijk was, varierend van 6% (Moderna) tot zelfs 36% bij het veelgebruikte Pfizer vaccin. En dan gaat het niet om spierpijn of een dagje verhoging, maar om ernstige bijwerkingen die ziekenhuisopname, invaliditeit of zelfs overlijden tot gevolg hebben. Als mensen zich met dergelijke complicaties bij hun arts melden, worden deze vaak niet als zodanig herkend: hartinfarcten, beroertes en thromboses kwamen immers altijd al voor, waardoor de toename van een paar procent geheel ten onrechte geen argwaan wekt, zo schrijven de auteurs. Hieraan zou ik uit eigen ervaring willen toevoegen, dat veel artsen gewoon liever wegkeken, want een dokter die het waagde om te opperen dat er mogelijk een vaccinatie bijwerking in het spel was, werd al snel voor gek verklaard. Zeker binnen de behoudende medische wereld is de tolerantie voor andere visies helaas gering gebleken, wat voor een zich wetenschappelijk noemende beroepsgroep natuurlijk bijzonder vreemd is.
Voor kinderen tot 16 jaar was de sterftekans na infectie met 0.0003% nog veel lager: zij liepen in de praktijk dus vrjiwel geen risico – maar ook voor hen werd de experimentele prik om onbegrijpelijke redenen van overheidswege aanbevolen. Dat er voor deze leeftijdsgroep nog nagenoeg geen veiligheidsgegevens bekend waren, deerde kennelijk niet. Dat had, mede gezien het bovenstaande, natuurlijk reden moeten zijn om uit alle macht op de rem te gaan staan bij het prikken van deze leeftijdscategorie. Zelfs onze nationale vereniging van kinderartsen hulde zich massaal in stilzwijgen en faalde aldus compleet in haar functie als hoeder van de gezondheid van kinderen – sterker nog: hun voorzitter betoonde zich een schaamteloos voorstander van de prikken. Onwetenschappelijker kun je het echt niet bedenken.
Het artikel in het British Medical Journal, dat zich vooral richt op de oversterfte in de Westerse wereld, is ronduit kritisch op vele aspecten van het officiele COVID-19 verhaal.
De enorme onderrapportage van bijwerkingen, de onduidelijkheid over de balans tussen nut en nadeel, de discussie of de ‘vaccins’ niet gewoon neerkomen op gentherapie, de grote verschillen in bijwerkingen tussen de verschillende vaccin-’batches’ en het feit dat er nog altijd nauwelijks lijkschouw plaatsvindt na onverklaard overlijden: het wordt allemaal benoemd en wie dit alles op een rijtje ziet staan, kan niet anders concluderen dan dat er -op zijn zachtst gezegd- heel onzorgvuldig te werk gegaan is bij het onderzoeken, introduceren, het met grote druk promoten van de prikken en dat er nadien vooral weggekeken is voor de mogelijke schade die hierdoor is veroorzaakt.
Het feit dat een dergelijk kritisch stuk nu verschijnt in een mainstream medisch vakblad van grote reputatie is niet alleen een verademing, maar ook een breuk met het verleden waarin doorgaans vooral artikelen werden toegelaten die het officiele verhaal trouw volgden. Velen van ons hebben inmiddels ervaren dat het publiceren van kritische stukken ook in medische vakbladen om soms onbegrijpelijke redenen nagenoeg onmogelijk wordt gemaakt, maar deze onderzoekers is het dan toch gelukt, en wel in het prestigieuze BMJ.
We mogen slechts hopen dat dit het begin is van meer openheid en erkenning van de minderheid die op basis van hun intuitie of met wetenschappelijk onderbouwde argumenten bleven waarschuwen dat het verhaal niet klopte – en die daarvoor niet zelden een hoge prijs betaalden in de vorm van ridiculisering, censuur, sociale en professionele isolatie en meer. Erkenning voor hen is op zijn plaats en nodig. Maar meer nog is uitputtend onderzoek nodig als erkenning voor de vele mensen die ernstige schade ondervonden en voor de miljoenen die stierven om redenen die onverklaard bleven, maar waarvan de verdachte oorzaak toch steeds meer vorm lijkt te krijgen.
Met dit soort gedegen onderzoeken is wegkijken -eindelijk- geen optie meer.
Blogdoⓒ