Aanvallen!

Zuid-Afrika, de reisblogs – deel 4

Tussen de patiënten door trek ik wat dozen open om te zien waaruit mijn wapenarsenaal zoal bestaat en doe daarbij verwoede pogingen om een systeem in de voorraad dozen te ontdekken. Wat staat waar? Maar de puzzel blijkt te hoog gegrepen. Ik zoek naar logica in dosering, indicatie, orgaansysteem en alfabet, maar kom er niet uit. In onze eigen praktijk proberen we wat te doen met ‘lean werken’ en  ik stel nu vast dat je daar verschillende gradaties in kunt onderscheiden. Wat ik wel ontdek, is dat nurse Ximi dat systeem ook helemaal niet nodig heeft en misschien ook wel niet wil – zo blijft zij toch een beetje de baas in haar eigen apotheekje.  

Het gaat bij deze poli vooral om totaal ontregelde diabeten, mensen met hoge bloeddruk en epilepsie. Bij vrijwel niemand is de laatste jaren bloed gecontroleerd en ook de medicatie is vaak niet op orde. Ik kan wel lab onderzoek aanvragen, maar dan moet ik wel zelf bloed afnemen, de formulieren invullen (wat even puzzelen is omdat veelal Engelse afkortingen worden gebruikt) en daarna naar het lab lopen. Ik stel voor dat ik dan eerst een paar monsters opspaar want als ik bij elke patiënt die handelingen moet verrichten en ook nog eens naar het lab moet lopen, gaat het spreekuur wel erg lang duren . Maar dat blijkt helemaal geen issue. Dus ik prik heel wat af, met steeds in mijn achterhoofd dat een groot aantal van deze patiënten HIV-positief is en ik dus wel heel erg moet oppassen om mezelf niet per ongeluk te prikken. In het gepriegel van dat kleine kamertje en onder  deze onwennige omstandigheden is dat gevaar zeker niet denkbeeldig.  

Het valt me op dat veel patiënten bekend zijn met de diagnose epilepsie, en vraag me af hoe dat komt. Ik bespreek het na afloop van de poli met een Zuid Afrikaanse arts, die er nooit zo over nagedacht had. Het is in ZA nu eenmaal zo, en hij was er zich niet van bewust dat er meer epilepsie gediagnosticeerd werd dan elders. Hij denkt dat bij kinderen het komt door een soort parasiet die littekens in de hersenen achterlaat. Bij volwassenen gaat het om het veel voorkomen van hersenletsel door huiselijk geweld, geweld bij berovingen en verkeersongelukken. Maar al pratend komen we er ook achter dat ‘seizures’, aanvallen, ook heel veel voorkomen in de vorm van een uiting van spanning en zelfs als iemand flauwvalt, en dan blijkt het   etiket epilepsie gemakkelijk opgeplakt te worden. Als ik vraag hoe de diagnose dan definitief gesteld wordt, geeft hij aan dat er eigenlijk nooit een EEG (hersenfilm) of scan van de hersenen wordt gemaakt. Ik concludeer dat de diagnose epilepsie hier dus met een flinke korrel zout genomen moet worden en dat vermoedelijk aardig wat mensen ten onrechte deze diagnose krijgen. De gevolgen zijn niet mis: vele patienten worden jarenlang behandeld met medicatie die in veel gevallen wellicht totaal onnodig is. De gevolgen voor het dagelijks leven vallen kennelijk mee. Een rijbewijs bijvoorbeeld is gewoon te koop, epilepsie of niet. Dat dan weer wel. Een geluk bij een (grote kans op) een ongeluk. We praten nog even verder en dan besluit ik dat ik nog even naar de afdeling te gaan, waar mijn patiënten van de vorige dag opgenomen zijn. Het meisje met de hersenvliesontsteking en de jongeman met de ontregelde diabetes. Hoe zou het hen vergaan zijn? 

Blogdo©